Wszystko w porządku, ale dajesz spojlera już w tytule...

Właśnie go obejrzałam, i trudno mi było dać ocenę. Jest ciężki, czuję się boleść serca, samotność, a przede wszystkim autentyczne zamknięcie i blokadę, głównej bohaterki przypominał mi moja koleżankę która również została osierocona przez rodziców w podobny sposób. Długo próbowała normalnie żyć aż pewnego dnia nie poszła do pracy, nie wstała z łóżka, popadł w depresję. Rozumiejąc dlaczego w żadnym związku jej się nie układa, dlaczego zbyt analizuje, nie dowierza jakiemu kolwiek dobremu zainteresowaniu nią. Kiedy opowiadała mi swoją historię to z trudem dochodziło to do mnie jak można tak psychicznie rozerwać swoje dziecko. I oglądając niedzielną chorobę po raz kolejny przeżyłam coś podobnie głębokiego, bezwzględnego. Wybaczenie matce było największym osiągnięciem Chiary. Trudno mi jest pojąć jak można być takim chłodnym, obojętnym człowiekiem. Żyć sobie w luksusach nie myśląc co teraz je, robi moja córeczka. Nigdy nie próbować jej odwiedzić, wrócić po nią. Ten obraz był dla mnie brutalniejszy niż większość kryminalnych historii opartych na faktach.

:(:(:(:(:(:(....nic dodać nic ująć...